De eerste week in Paramaribo

Hoi allemaal!

Aangezien ik de vorige keer geëindigd ben met het probleem dat mijn slaapkamer te licht was, ga ik hier maar eens mee beginnen. Zonder handige klusjesmannen in huis moet je creatief zijn, dus heb ik mijn ramen afgeplakt met vuilniszakken. En wat denk je? Probleem opgelost!

Ook kwamen we erachter dat er maar één knop op de douche zit, dit wil zeggen: Douchen onder ijskoud water. Dit was eerst even wennen, maar gezien het feit dat het hier elke dag zo'n beetje 35 graden of warmer is, is het eigenlijk wel lekker.

En dan laten we maar eens beginnen over de wasmachine. Een ontzettend oudbollig ding, die je zelf moet vullen met (koud) water, je kunt er geen programma's op instellen en hij draait maximaal 15 minuten, oftewel: ouderwets met 2 emmers op de hand wassen. (zie een van de filmpjes)

Een aantal huisdieren hebben we ook al, namelijk allemaal kleine salamandertjes die overal en nergens tussenweg komen.

Maar goed, inmiddels zit de eerste week in Suriname er alweer bijna op. Het was onze enige vrij week voordat we moesten starten met de stage, maar veel vrije tijd hadden we niet. Er moest van alles geregeld worden, te beginnen met het verlengen van ons visum, waarvoor we postzegels nodig hadden, naar de bank moesten om geld te storten en we moesten ons melden bij de vreemdelingenpolitie. Als deze dingen nou bij elkaar in de buurt waren, was dit nog niet zo erg, maar alles was zo ongeveer aan de andere kant van de stad. Op dat moment hadden we nog geen fietsen, dus we hebben alles te voet gedaan. Genoeg beweging gehad dus in ieder geval!
Daarna is het eerste wat we dus gedaan hebben: Fietsen huren. Dit was in het begin een groot succes (niet dus). Fietsen aan de linkerkant van de weg klinkt op zich vrij eenvoudig, maar als je niet beter weet dan dat je aan de rechterkant van de weg moet fietsen is het toch vrij ingewikkeld. Met name het rechtsaf slaan op de ontzettende drukke wegen (zonder fietspaden of fietsstoplichten) is een ramp. Daarnaast hebben ze hier ontzettend veel één richtingswegen, die niet altijd even duidelijk worden aangegeven, dus Marleen en ik hebben met ons goede gedrag al een keer spookgereden op de fiets hier. Nu, na een halve week op de fiets op pad te zijn geweest begint het een beetje te wennen.

Ook hebben we bij een hotel een abonnement afgesloten voor het zwembad, zodat we na stage even lekker kunnen afkoelen. Deze week ga ik met een van mijn huisgenootjes een abonnement afsluiten bij de sportschool, om ook hier een beetje fit te blijven.

Paramaribo is totaal niet te vergelijken met het oh zo mooie Curacao, waar we hiervoor waren. Er ligt ontzettend veel rommel op de straten en er lopen veel zwerfhonden rond. Daarnaast hebben ze hier natuurlijk ook geen mooie witte stranden en heldere blauwe zeeën.
Normaal over straat gaan als blanke (en vooral blonde) kan hier ook niet. Op iedere hoek van de straat, of beter gezegd: ieder stukje straat waar mannen staan/zitten/lopen/rijden wordt je nageroepen, nagefloten, wordt er getoeterd of maken ze kusgeluiden. Zelfs politieauto's met agenten erin stoppen naast je wanneer je aan het fietsen bent, om dingen naar je te roepen. Aan het begin was het nog wel een beetje grappig, maar inmiddels wordt het behoorlijk irritant.
Ook word je hier door iedereen bang gemaakt met spookverhalen: niet ingaan op de mannen je weet niet waar je aan begint, 's avonds niet op de fiets over straat, niet alleen over straat gaan etc. Gelukkig hebben we behalve het bovenstaande nog geen problemen met iemand gehad.

Het uiteten gaan is hier overigens ontzettend goedkoop. Voor gemiddeld 10 euro per persoon heb je een fatsoenlijke warme maaltijd + een drankje en een cocktail. Zelf koken is nog duurder.
We hebben tegenover ons huis een ontzettende grote supermarkt, waar ze ook allerlei Nederlandse producten verkopen (hamburgers, kroketten, hagelslag, drop), alles wat je je kunt bedenken is er ook wel, ideaal!

Voor de rest hebben we nog niet heel veel van Paramaribo gezien. We werden hier woensdagochtend verwelkomt met een ontzettende hoosbui, waarbij we letterlijk tot onze enkels in het water stonden. Verder zijn we nog naar de waterkant gelopen, hebben we een rondje gelopen door de palmentuin gelopen (en even als vanouds gespeeld in de speeltuin) en een beetje rondgefietst om de weg te leren kennen.
Afgelopen zaterdag ben ik voor het eerst wezen stappen hier samen met Marleen, bij club Tequilla. Damaru (van het liedje ''ik heb een tuintje in mijn hart'') kwam hier een uurtje optreden. Het uitgaan is hier ontzettend gezellig en ontzettend goedkoop, dus dit zullen we vast nog vaak genoeg gaan doen.

Afgelopen vrijdag hebben we kennismaking gehad op ons stage adres. Hier kreeg ik te horen dat ik de eerste helft van mijn stageperiode op de neurologie afdeling kom en de tweede helft op de verloskunde/gynaecologie. Ik weet zeker dat ik helemaal verliefd wordt op al die leuke babytjes hier.

Vandaag hebben we onze eerste stagedag gehad. We kregen een rondleiding over de afdeling en moesten toen beginnen. In vergelijking met Nederland is het hier ontzettend rustig. Dit komt mede doordat de nachtdienst al begint met mensen uit bed halen, waardoor je dit in de dagdienst dus niet meer hoeft te doen. Daarnaast is het hier nog vakantieperiode tot oktober, dus dit kan ook een oorzaak zijn van de rust. De collega's zijn allemaal erg vriendelijk, alleen de manier van communiceren is nog even wennen. Je spreekt je collega's hier aan met 'u', je noemt geen voornamen maar je zegt 'zuster + achternaam'. Zo ben ik hier dus: Zuster van der Veen. Daarnaast krijgen we op dagen dat we dienst hebben een warme maaltijd in het ziekenhuis, omdat ze anders bang zijn dat studenten te makkelijk naar fastfood grijpen. Ondanks dat deze maaltijd om de dag hetzelfde is, is de intentie natuurlijk heel lief. Maar dit zijn kleine dingetjes die in de loop van de tijd vast allemaal zullen wennen!

Ik denk dat mijn verhaal inmiddels wel weer lang genoeg is, de rest bewaar ik maar voor de volgende blog!

Groetjes van zuster van der Veen, vanuit Paramaribo