Bijna weer naar huis.

Hoi allemaal!

Na een lange tijd werd het weer eens tijd om wat te schrijven. Op 25 november was het Srefidensi dey oftewel onafhankelijkheidsdag in Suriname, dit werd gevierd in een ander district namelijk Commewijne. Hier was een groot defilé (optocht) waar alle gewapende machten in mee liepen/reden. Zo waren er politieagenten in auto’s en op motoren, soldaten (ook uit de VS en Frankrijk), veel legervoertuigen en de optocht eindigde met drie militaire helikopters. Grappig was dat vrouwen in aparte colonnes liepen dan de mannen, terwijl andere mannelijke colonnes begeleid werden door één vrouw.

Op het moment dat we zaten te eten kwam er zelfs een groep jongeren naar ons toe, omdat ze met ons op de foto wilden. Het is net alsof je een of andere bezienswaardigheid bent.

We waren met de taxi heen gekomen, maar de om weer terug naar huis te komen was niet zo gemakkelijk. De taxi’s wilden allemaal niet komen vanwege het verkeer dat overal vast stond, dus zijn we maar begonnen met lopen in de hoop dat we een taxi tegen zouden komen. Uiteindelijk reed er een bus langs, die terug reed tot aan de waterkant, dus hier zijn we ingestapt. Met mega harde muziek en de deuren open reden we terug. Eenmaal aangekomen bij de waterkant ging de bus niet verder en moesten we het laatste stukje met de boot over terug naar Paramaribo.

Verder zijn we nog wezen eten bij een restaurant ‘The Garden of Eden’, een restaurant met een hele grote binnentuin ingericht in een boeddhistische stijl. Het was heel gezellig en sfeervol i, met allemaal aparte ruimtes/tentjes waar je kon zitten. We hadden niet gereserveerd en konden tot 20.45 blijven zitten, want daarna zouden er gasten komen die wel gereserveerd hadden. Toen we het eten op hadden vroegen we of er nog tijd was voor een nagerecht, volgens de ober kon dit, dus we bestelden ons toetje. Vervolgens zei de ober ‘Ik stuur de masseuse naar jullie toe’. Dus ik begon te lachen, aangezien ik dacht dat hij een grapje maakte omdat we zo op de tijd aan het letten waren, maar ik kreeg als reactie: ‘Nee serieus hoor’.  En inderdaad, vijf minuten later kwam er een masseuse aan onze tafel, die een schouder/nek/hoofd massage kwam geven. HeerlijK!!

Andere dingetjes die we hier nog gedaan hebben zijn: uitgaan, we zijn op de partybus geweest  en we zijn naar de jaarbeurs gegaan in Paramaribo. Hier stonden allerlei kraampjes van huishoudspullen tot sieraden tot hele keukens die verkocht werden.

Vorige week zondag hebben we 40 km gefietst, voor het goede doel (kinderen met een handicap). Dus we betaalden, om vervolgens op onze vrije zondag op 5.30 uur op te staan en ook nog eens 40 km te fietsen. We waren de bijna de enige blanken die meefietsen + we hebben de voorpagina van de krant gehaald haha. Al met al was het best gezellig en de afstand was ook goed te doen.

Afgelopen vrijdag heb ik samen met Marleen en Judith een helikoptervlucht boven Paramaribo/Commewijne gedaan. Het was echt super gaaf om eindelijk een keer in een helikopter te zitten, daarnaast zat ik voorin dus hert uitzicht was heel erg mooi. We zijn onder andere over ons huis, het ziekenhuis, de stad en over de zee gevlogen. Op een gegeven moment ging de piloot heel laag boven het water vliegen, toen volle vaart vooruit en heel kort voor de bomen liet hij de helikopter weer omhoog gaan. Heel gaaf om eens mee te maken!

Gisteren hebben we de zipline en quad toer gedaan. Met de taxi gingen we naar Parabello, een plaats redelijk dichtbij. Hier gingen we naar de garage om de quad op te halen, die we vervolgens over de weg naar het parcour moesten rijden. Eenmaal daar aangekomen gingen we eerst ziplinen, hierbij krijg je zo’n tuigje om waarmee je jezelf vast kon maken aan de kabels. Het was super hoog en met mijn hoogtevrees vond ik het helemaal niks. Omdat ik het nog niet eng genoeg vond begon het heel hard te regenen, wat het remmen zou gaan bemoeilijken op de zipline. Na eerst een keer oefenen op een lage lijn leek het me nog wel prima, totdat we daarna de kinderbaan gingen doen (die was iets hoger) en die vond ik al eng. Voordat we de echte baan op gingen zei de begeleider dat als er nog mensen waren die af wilden haken, dat zij dat nu moesten zeggen, want als je begonnen was moest je de baan afmaken. Natuurlijk wilde ik me niet laten kennen en ben ik dus maar gewoon gegaan. Overal moest je krakkemikkige trapjes, platformpjes en bruggetjes van plankjes en touw opklimmen en je moest jezelf continu vastklikken tijdens het klimmen, om jezelf uiteindelijk met de tokkel vast te maken aan de baan. Dat betekend jezelf eerst beneden vastklikken, een stukje de trap op, jezelf bij het volgende stukje vastklikken, de onderkant weer losmaken etc. Daarnaast had je een soort handschoen, gemaakt van een pvc-pijp, waarmee je jezelf moest afremmen zodra je bijna bij het volgende platform was. Eenmaal bovenop het platform moest je de roller vastklikken aan de zipline, de touwtjes van je tuigje vasthouden en dan gaan. In totaal had het parcour 7 lijnen, die steeds hoger werden. Uiteindelijk vond ik de ziplines zelf wel heel leuk, maar al dat geklim op die hoogte vond ik vreselijk.

Toen de zipline klaar was gingen we quad rijden. Aangezien het de hele dag ontzettend hard geregend had (en dat deed het op dat moment nog steeds), was het één grote modderpoel. We gingen een hele toer maken op de quad op een onverharde weg en af en toe gingen we even ergens stoppen, als aan de zijkanten bij bouwterreinen leuke parcourtjes waren met bulten, gaten en nóg meer modder. het begin moest ik nog een beetje wennen aan de quad, omdat ik nog nooit zo’n ding had bestuurd. Ik reed dus wat langzamer, waardoor ik een soort van vast kwam te zitten in de modder. De gids is toen een stukje teruggekomen om me eruit te begeleiden. Toen ik het een beetje onder de knie had durfde ik ook wel hard te rijden. Door alle modder en plassen + het harde rijden glibberde de quad soms helemaal weg, dat was best gaaf. Op het eind kwamen we nog op een lang recht stuk waar we even om de beurt (we waren per 2 op 1 quad) een stukje mochten racen, oftewel volgas geven.

Na de toer zaten waren we tot aan ons ondergoed doorweekt en zaten we helemaal onder de modder, maar het was supergaaf om te doen!

Even een kleine update over stage, nadat ik drie weken stage had gelopen op de kraam/gynaecologie waren er daar dusdanig veel stagiaires dat ik het minder leuk begon te vinden. Ik had al op de afdeling gewerkt, twee dagen op de verloskamers meegekeken (waar ik drie bevallingen gezien heb, heel erg bijzonder!) en op de babykamer gestaan, dus eigenlijk had ik alles ook al gezien op de afdeling. Daarom heb ik overlegd of ik naar een andere afdeling mocht voor de laatste 2 weken. Dit was gelukkig mogelijk, dus inmiddels heb ik mijn eerste week op de zuigelingen (neonatologie) er alweer op zitten. Op de afdeling liggen te vroeg geboren- of zieke baby’s. Het is heel interessant en leerzaam en de collega’s zijn erg lief. Op de andere kant van de afdeling liggen de wat oudere kindjes. De eerste dag dat ik begon was op sinterklaas, oftewel kinderdag zoals ze het hier noemen. In de speelzaal kwam een clown en alle kindjes kregen taart en cadeautjes, het was wel leuk om te zien hoe ze dat hier in Suriname vieren. Inmiddels hoef ik nog maar 4 dagen stage te lopen en dan zit het er alweer op..

Volgend weekend ga ik met Marleen nog een trip doen naar Bigi Pan, een plek in het binnenland van Suriname en dan de dinsdag erna vliegen we alweer terug naar Nederland.

Het is een super raar idee dat iets waar je zolang naar uitgekeken hebt, nu alweer bijna voorbij is! Maar goed, nog even met volle teugen gaan genieten zolang we hier nog zijn!!

Dus, met een heel dubbel gevoel kan ik zeggen: Tot over anderhalve week!

Liefs.