Divali, Raleighvallen en Voltzberg

Hoi allemaal,

Na ruim een maand leek het me wel weer eens tijd om een blog te schrijven.  Op 28 oktober waren we uit eten, tot we plots een helikopter super laag over zagen vliegen. Deze landde op een veld direct achter het restaurant waar we zaten. Iets later steeg de helikopter weer op, maar er hing een man aan een touw onderaan de helikopter. Iedereen bij het restaurant stond op en keek met volle verbazing naar het hele gebeuren.

Achteraf bleek dat deze man aan de helikopter een god uitbeeldde, iets dat hoorde bij de voorbereidingen van Divali, ook wel het lichtjesfeest genoemd. Divali is een feest dat de Hindoestanen vieren, met dit feest wordt symbolisch bedoeld dat het licht overwint van de duisternis, oftewel een overwinning van het goede op het kwade. Na het eten zijn we dus maar even naar het Onafhankelijkheidsplein gefietst. Eenmaal aangekomen zaten er honderden mensen op het plein, stond er een heel groot podium waar toespraken werden gehouden en muziek werd gemaakt en er was een groot vuur (Diya) aangestoken. Het aansteken van dit vuur staat voor het verdrijven van onnozelheid, tweeslachtigheid en angst. Veel mensen waren gekleed in traditionele Hindoestaanse kleding, het was erg leuk om allemaal eens te zien.

Het weekend erop, 4 tot en met 7 november, zijn we op trip geweest naar de Raleigvallen en Voltzberg. Om 7.00 uur ’s morgens zijn we met de taxi vertrokken naar ’t Vat (een bar), vanaf daar zouden we met de bus opgehaald worden. Het was een behoorlijke reis, eerst 5 uur lang in de bus zitten, waarvan de bus een groot deel over een onverharde weg reed. Een hele boel gehobbel en gerammel. Oh ja, en iedereen in de bus werd oranje van het zand dat alle kanten op stoof. Onderweg zijn we nog langs het kleinste Indianendorp van Suriname gereden, een dorp waar mensen nog heel primitief leven. Ze wonen in rieten hutjes en wassen hun kleding en zichzelf in het water van de nabij gelegen kreek.

 Eenmaal aangekomen bij het water, moesten we alle spullen uit de bus laden en naar de boot brengen, want we waren nog niet op de plek van bestemming. Na de busreis van 5 uur moesten we namelijk nog 3 uur (dit was de planning) met de boot, op een klein hard houten bankje hebben we de reis voortgezet. Echter bleef het niet bij 3 uurtjes op de boot.. Het had al langere tijd niet geregend in Suriname en het water van de rivier stond ontzettend laag, dusdanig laag dat de boot wel 20 keer vast bleef zitten in het zand van de bodem. Dit betekende voor ons, dat we wel 20 keer de boot uit moesten, deze uit het zand hebben geduwd en toen de boot weer in moesten klimmen om vervolgens na 20 meter varen hetzelfde ritueel te herhalen. Zonder erg zat ik continu met mijn handen in het water, waardoor ik de gids telkens nat maakte (die zat achter me), tot ik ineens een volle plens water terug kreeg; wat jij kan, kan ik ook zei hij.

Uiteindelijk zijn we om 19.00 uur ’s avonds aangekomen op het eiland waar we sliepen, Fungu eiland. Dit eiland ligt midden in het Amazone regenwoud en het vormt de poort naar het Centraal Suriname Natuurreservaat (een gebied met 1.6 miljoen hectare onbewoond tropisch regenwoud).

Aangezien er iets fout gegaan was tijdens  het boeken van onze trip, sliepen we niet in bedden maar moesten we 3 nachten in een hangmat slapen. Dus na de lange reis die we achter de rug hadden, moesten we de boot uitladen, alle spullen naar boven sjouwen en vervolgens ook nog alle hangmatten en klamboes ophangen. Ik was er niet erg blij mee dat we in hangmatten moesten slapen, want ik kon me niet voorstellen dat je daar lekker in kon slapen. Achteraf is dit gelukkig heel erg meegevallen en heb ik ondanks dat het best koud was alle nachten prima geslapen in de hangmat.

Rond 21.00 uur zaten we dan eindelijk aan het avondeten, na het eten gingen veel mensen naar bed, omdat ze erg moe waren van de reis. Ik ben samen met de gids en nog een aantal anderen nog een wandeling gaan maken over het eiland, om dieren te spotten. Dat is toch aardig gelukt, we hebben 2 vogelspinnen gezien, een schorpioen en allerlei andere vieze insecten. We hadden een ontzettende leuke gids, met ontzettende droge humor (In Suriname kennen ze echt alle soorten hout, behalve onderhoud).

Na de wandeling zijn we teruggegaan naar de hut en zijn we gaan slapen, het bleek dat we nogal luidruchtige buren hadden, want de volgende ochtend was iedereen aan het mopperen over geschreeuw en harde muziek. Ik denk dat ik die nacht in coma heb gelegen, want ik heb van dat alles niets meegekregen.

De tweede dag gingen we naar de Voltzberg, hiervoor moesten we een klein stukje varen en daarna ruim 3 uur door de bossen lopen. Gezien mijn hoogtevrees, zat mijn hart in mijn keel toen in de berg zag en erover nadacht dat we die moesten gaan beklimmen, hoe dichterbij we kwamen, hoe enger ik het vond. Een aantal keer werd me gezegd ‘als je echt niet durft, moet je beneden blijven!’, maar dit wilde ik niet, dus ik heb al mijn angst op zij gezet en ben meegegaan. De berg was 240 meter hoog en de klim was ontzettend steil. Eenmaal boven was ik heel blij dat ik meegegaan was, want het uitzicht was geweldig. Nadat we genoten hebben van het uitzicht en weer op adem waren gekomen, werd het tijd dat we weer naar beneden gingen, wat ook nog een hele klus was. Natuurlijk kon ik het weer niet laten om een stuk naar beneden te glijden, in plaats van naar beneden te lopen, waaraan ik 2 blauwe scheenbenen heb overgehouden

Toen we weer beneden waren stond onze 3 uur lange tocht door de bossen weer op de planning, om weer terug te komen bij de boot. In totaal hebben we zo’n 25 km gelopen/geklommen en dat met een temperatuur van 35 graden.

Eenmaal aangekomen op ons eiland, hebben we avondgegeten en hebben we een spelletjesavond gehouden.  Op het moment dat je ’s avonds in de hangmat lag en naar boven keek, zat het hele plafond vol met vleermuizen (best een eng idee), en hoorde je niets anders dan de geluiden van kikkers en vogels, heerlijk was dat.

Zondags stonden de Raleigvallen op de planning. Hiervoor moesten we wederom een klein stukje met de boot en vervolgens een halfuurtje door het bos wandelen. Piece of cake in vergelijking met de dag ervoor. We hebben hier ongeveer anderhalf uur gerelaxt in de stroomversnellingen en wat gezwommen en zijn daarna weer teruggelopen naar de boot. Onze gids had een super leuk idee, we gingen niet varend terug, maar drijvend terug. Dus we hebben onze kleren uitgedaan, onze spullen in de boot gelegd en zijn met een reddingsvest drijvend in de stroomversnelling teruggegaan naar ons eiland. Dit was echt heel chill, lekker dobberen op het water. Zwemmen was niet nodig, want door de stroming werd je vanzelf teruggedreven naar het eiland. Het was trouwens wel een gek idee, dat je drijft in hetzelfde water waarin piranha’s, sidderalen en kaaimannen zwemmen, maar goed daar moet je ook niet teveel over nadenken.

De dag erna was het weer tijd om al onze spullen in te pakken en de boot weer in te laden. Na een klein uurtje varen zonder de boot uit te zijn geweest om te duwen zei ik heel enthousiast ‘dit gaat een stuk beter dan de heenweg’. Had ik dus niet moeten zeggen, want daarna zaten we om de 20 meter weer vast in het zand en moesten we de boot weer duwen. Daarna was het weer tijd voor de geweldige busreis, over die geweldige zandweg (niet dus). De buschauffeur had geloof ik haast, want hij reed wel 130 km per uur als het niet harder is, waardoor je bij elke hobbel een halve kilometer de lucht in vloog. Slapen was dus niet echt een optie de terugweg.

Onderweg zijn we nog gestopt bij een kreek, het water was donkerbruin (cola kleur) en het was ijskoud, wel even lekker om in af te koelen en die oranje prut van ons af te halen. Daarna zijn we verder gereden naar huis en zat de trip er helaas al weer op.

De woensdag erna heb ik een dag meegelopen op de operatiekamer, wat ontzettend leuk was om te zien. Er waren vier operatiekamers en ik mocht gewoon heen- en weer lopen tussen de operatiekamers, zodat ik kon kijken waar ik wilde.

Ik heb 2 keizersnedes gezien, waarvan er 1 een spoedkeizersnede was omdat het kindje had gepoept in het vruchtwater en dit allemaal binnen had gekregen. Het is echt super bijzonder om te zien dat ze een buik openmaken en dat er ineens een hoofdje met haren tevoorschijn komt.

Verder heb ik het verwijderen van een baarmoeder gezien, een liesbreukoperatie,  het verwijderen van amandelen bij kindjes en bij een volwassene en een chirurg die een zeer gecompliceerde littekenbreuk moest herstellen.

Inmiddels ben ik begonnen op mijn nieuwe afdeling, kraam- en gynaecologie. Tot nu toe heb ik het erg naar mijn zin, de collega’s zijn heel leuk, de patiënten zijn allemaal erg leuk en natuurlijk al die knappe baby’s, die ik het liefst allemaal mee zou willen nemen.

Aankomende week ga ik nog twee dagen kijken op de verloskamers, waar ik hopelijk ook nog wat natuurlijke bevallingen ga zien.

Aan het weer is hier trouwens te merken dat het regenseizoen er weer aankomt. Zo uit het niets kunnen er ineens gigantische stortbuien uit de lucht vallen. Om deze reden moesten Lies en ik gisteren na het sporten ‘waterfietsend’ naar huis, aangezien alle straten enorm blank stonden. We moesten midden op de weg fietsen omdat we anders de randjes aan de zijkanten niet meer konden zien, best grappig.

En dan is vandaag ook al de laatste maand van ons avontuur in dit geweldige land ingegaan. Het is een heel gek idee om over 30 dagen alweer naar huis toe te gaan. Gelukkig hebben we nog behoorlijk wat dingen gepland, zo ga ik met Marleen nog een helikoptervlucht doen over de jungle, gaan we nog een trip naar Bigi Pan doen (ook in het binnenland) en gaan we nog quadrijden en ziplinen. Sinds kort hebben we de vrijdag gedoopt tot onze relaxdag. We zijn nu 2 vrijdagen naar Torarica geweest, een heerlijk zwembad, met ligbedjes, lekkere drankjes en een goede menukaart. Aangezien we een 10-rittenkaart hebben gekocht per 2, zijn we verplicht om nog vier keer te gaan, ontzettend vervelend......

Ik denk dat mijn verhaal inmiddels wel weer lang genoeg is!

Groetjes uit het nog altijd warme (maar nu ook wat regenachtige) Paramaribo!